« Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου»



Αν ρωτήσεις έναν νεοέλληνα ποια έκφραση του έρχεται στο νου με το άκουσμα της λέξης «ποδήλατο» , με τίποτα δεν θα σου αναφέρει τον παραπάνω στίχο του Ανδρέα Εμπειρίκου. Ούτε καν που θα πάει ο νους του στην «μικρή ποδηλάτισσα» του Ελύτη, ούτε φυσικά στην λέξη «ποδηλατάδα» των Γεραγωτών.



Η ζωή μας είναι πεζή, όλοι το παραδεχόμαστε , όλοι μιλάμε για τα αδιέξοδα της , για τις περιβαλλοντικές καταστροφές και για το πού οδηγούμαστε. Μας αρέσει να κλαίμε , να μοιρολογούμε, να ανακυκλώνουμε με λίγα λόγια τον θάνατο της καθημερινότητας.Όμως …«Ου γαρ θέμις εν μοισοπόλων οικίες θρήνος έμμενεν», όπως θάλεγε κι η σοφή Σαπφώ , μερικές χιλιάδες χρόνια πριν… τουτέστιν «Δεν είναι θεμιτό στα σπίτια των ποιητών ο θρήνος να παρατραβά». Οι απόγονοι της Σαπφούς, οι απόγονοι του Ελύτη ξέρουν το φάρμακο, τη γιατρειά. Τους έγινε «η ζωή τους ποδήλατο»; Ε, και τι μ’ αυτό; Δεν το ρίχνουν στην κλάψα, καβαλάνε το ποδήλατο και «…στο δρόμο πλάι στη θάλασσα περπάτησα».Κι ας τους φωνάζουν οι συνετοί «αεροβάτες».



Στη Γέρα της Λέσβου, στα χωριά του «΄Αξιον Εστί» ,στα χωριά τουΕλύτη γνωρίζουν από ποίηση , γνωρίζουν από ζωή, γνωρίζουν ότι : « Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου». Στις 13 του Ιούνη, νέοι και νέες από 10 έως 65 χρονών (γιατί να ξέρετε όσοι καβαλάνε ποδήλατο είναι νέοι) έκαναν «ποδηλατάδα» μήκους 18 χιλιομέτρων. Οι 162 ποδηλάτες έκαναν τη διαδρομή ξεκινώντας παραλιακά από τον παλιό Ανεμόμυλο του Περάματος, πέρασαν μετά από τα καταπράσινα εξοχικά της Ευρειακής, από το ποτάμι της Ψας στον Παλαιόκηπο,από τον Κήπο του Πλακάδου στον Παπάδο μπροστά από το Αρχοντικό Βρανά (το πατρικό σπίτι της μητέρας του Οδυσσέα Ελύτη) και σημερινό Δημαρχείο Γέρας. Κατόπιν ανηφόρισαν στον μαγευτικό Μεσαγρό, με τους αξάμψαφες και τα γιασεμιά και πήραν τον δρόμο του γυρισμού μέσω του Σκοπέλου, για τον κάμπο με τα τριφύλλια ,τις λεύκες και τις πρασινάδες του.



Φτάνοντας μέσω του Μάρμαρου στο Πέραμα στην αφετηρία μας , όλοι μας είμασταν μαγεμένοι. Κι ας ξέρουμε χρόνια και χρόνια τη Γέρα ως κάτοικοι, επισκέπτες παραθεριστές. Η Γέρα κάθε μέρα είναι διαφορετική.Οι ρυθμοί της ζωής μας αλλάζουν, η Γέρα όμως – για όσους γνωρίζουν ,τη φυσική ,μα και τη μεταφυσική του τοπίου- μένει πάντα νέα και αγέραστη.Η Γέρα και οι ομορφιές της είναι αθάνατες.



Υ.Γ. Χαρακτηριστικά στιγμιότυπα που θα μείνουν αξέχαστα: Το «αγάντα» που ακούσαμε από τον παππού έξω από το παλιό Γυμνάσιο, το νερό και το χαμόγελο που μας πρόσφερε ο πατέρας Νικόλαος στον Άι Δημήτρη, το νερό και το χαμόγελο της γιαγιάς στη Λουμπαρδούλα.



Θα αδικούσαμε τους εαυτούς μας ,αν ξεχνάγαμε να ευχαριστήσουμε, τους διοργανωτές : τον «Παγγεραγωτικό Γέρας», τους Γυμναστές, τους Γιατρούς και τους τριάντα με χαμόγελο εθελοντές, το Δήμο Γέρας και τους χορηγούς. Και φυσικά ένα μεγάλο ευχαριστώ στον φίλο, τον Γιώργο τον Ζορμπά.

Στρατής Γιαννίκος

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΣΤΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗ



"Η ποδηλάτισσα"



ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη





Το δρόμο πλάι στη θάλασσα περπάτησα

που 'κανε κάθε μέρα η ποδηλάτισσα

Βρήκα τα φρούτα που 'χε στο πανέρι της

το δαχτυλίδι που 'πεσε απ' το χέρι της



Βρήκα το κουδουνάκι και το σάλι της

τις ρόδες, το τιμόνι, το πεντάλι της

Βρήκα τη ζώνη της, βρήκα σε μιαν άκρη

μια πέτρα διάφανη που 'μοιαζε με δάκρυ



Τα μάζεψα ένα-ένα και τα κράτησα

κι έλεγα πού 'ναι πού 'ναι η ποδηλάτισσα

Την είδα να περνά πάνω απ' τα κύματα

την άλλη μέρα πάνω από τα μνήματα



Την τρίτη νύχτωσ' έχασα τ' αχνάρια της

στους ουρανούς άναψαν τα φανάρια της